Zespół Kleinego-Levina to cała grupa objawów, na które najczęściej składają się napady żarłoczności, czyli hiperfagia oraz napady pobudzenia seksualnego. Zespół Kleinego-Levina uznaje się za specyficzne zaburzenie snu, ponieważ charakteryzują go naprzemiennie występujące momenty nadmiernej senności.

Napady nadmiernej senności występują na ogół okresowo, ale są epizodami trwającymi dłużej niż 18 godzin. Napady senności towarzyszą choremu od kilku dni do ponad miesiąca, ale na ogół nadmierna senność w zespole Kleinego-Levina utrzymuje się około tygodnia. Osoba w trakcie napadów snu doświadcza czasami niezwykłych marzeń sennych. Wstaje z łóżka jedynie w celu zaspokojenia potrzeb fizjologicznych.

Po epizodzie nadmiernej senności chorzy są pobudzeni emocjonalnie i seksualnie. Odczuwają niezwykłą potrzebę żarłoczności, która objawia się spożywaniem nietypowych posiłków. Typowym objawem zespołu Kleinego-Levina bywa obniżony nastrój z wyraźną skłonnością do depresji. Pomimo braku aktywności pojawia się nadmierne, niewytłumaczalne zmęczenie fizyczne organizmu.

Chociaż zespół Kleinego-Levina jest najczęściej schorzeniem występującym u młodych chłopców w czasie dorastania, to jednak przyczyny zaburzenia mogą być inne. Współczesna medycyna zna przypadki wystąpienia schorzenia po przebytych urazach głowy oraz po zapaleniach mózgu o różnej etiologii.

Według rejestrów medycznych zespół Kleinego-Levina jest bardzo rzadko występującym zaburzeniem snu. Zdiagnozowany jest u kilku tysięcy osób na świecie. Trzeba jednak pamiętać, ze choroba pojawia się przede wszystkim w okresie dorastania u chłopców. Następujące wówczas zmiany w zachowaniu oraz w reakcjach organizmu nie zawsze są poddawane kontroli przez lekarzy specjalistów. Zespół Kleinego-Levina ma tendencje do samoistnego ustępowania, tak więc część chorych może nigdy nie być zdiagnozowana i świadoma faktu pojawienia się choroby. 

Nie należy jednak lekceważyć objawów charakterystycznych dla choroby Kleinego-Levina. Dobrze jest swoje obawy skonsultować z lekarzem psychiatrą. Terapia stosowana na świecie najczęściej oparta jest o substancje aktywizujące, taki jak psychedryna. Często chorym zalecana jest długofalowa wnikliwa obserwacja stanu klinicznego.
 

2015-05-05