Rozedma płuc to nieswoista, przewlekła choroba z nieodwracalnymi zniszczeniami części płuc. Rozpoznać ją można poprzez zdiagnozowanie nieprawidłowego powiększenia przestrzeni powietrznych oraz nadmiernego upowietrznienia płuc, przy jednoczesnym zmniejszeniu ilości pęcherzyków płucnych.

Rozedma płuc często bywa konsekwencją przewlekłego zapalenia oskrzeli. Wówczas pęcherzyki płucne ulegają degradacji na skutek ciśnienia. Te, które przetrwają rozrastają się nieproporcjonalnie. Dla organizmu jest to trudna sytuacja, kiedy serce z dużym wysiłkiem pompuje krew oraz minimalizuje się powierzchnia wymiany gazowej.

Rozedma płuc nie jest chorobą, którą możemy szybko rozpoznać. Trwałe rozdęcie pęcherzyków płucnych następuje powoli, po kilku miesiącach lub latach.

Rozróżniamy dwa typy rozedmy płuc:

Rozedmę środka zrazika, podczas której następuje zniszczenie oskrzelików oddechowych. Choroba ta często jest diagnozowana u osób palących nikotynę oraz narażonych na sprzyjające rozwojowi choroby czynniki środowiskowe w postaci zanieczyszczenia powietrza.

Rozedma całego zrazika, dotycząca na ogół chorych z niedoborem alfa1-antytrypsyny. To rzadka, genetycznie uwarunkowana przyczyna wystąpienia tej choroby. Podczas wystąpienia tego typu rozedmy płuc następuje degradacja oskrzelików oddechowych, woreczków pęcherzykowych oraz pęcherzyków. Rozległe uszkodzenia płuc powodują pojawienie się dużych pęcherzy rozedmowych.

Diagnoza rozedmy płuc następuje po wykonaniu zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej. Specjalista medyczny może zlecić wykonanie tomografii komputerowej klatki piersiowej oraz spirometrii i gazometrii. Osoba chorująca na rozedmę płuc może zauważyć nienaturalny wygląd swojej klatki piersiowej, która robi się wypukła, kształtem przypominając fragment beczki.

Wśród objawów choroby najbardziej rozpoznawalny jest przewlekły kaszel. Ma on bardzo różne nasilenie, niekiedy pojawia się okresowo lub napadowo. Osoby cierpiące na rozedmę płuc czasami kaszlą tylko w dzień, a czasami tylko w nocy.

Inne objawy rozedmy płuc zależą przede wszystkim od nasilenia choroby, a może być to duszność lub sinica, czyli zasinienie skóry następujące przez gorsze dotlenienie tkanek.

Największy i dobroczynny wpływ na powstrzymanie rozwoju rozedmy płuc u chorego ma zaprzestanie palenia papierosów. Również unikanie biernego palenia oraz kontaktu z innymi, niebezpiecznymi dla zdrowia alergenami umożliwia opóźnienie rozwoju rozedmy płuc.

Osobom cierpiącym na rozedmę płuc zaleca się szczepienie przeciwko grypie, zakażeniom pneumokokowym oraz przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby. U tych chorych, którym charakter plwociny zmienił się na ropny oraz u pacjentów z zaostrzeniem rozedmy płuc wykonuje się posiew plwociny. Dzięki temu można dobrać skuteczny w działaniu antybiotyk zgodny z antybiogramem chorego.

Podczas zaostrzenia rozedmy płuc pacjentom przeciwzapalne glikokortykosteroidy, najczęściej wziewne.

W obecnie obowiązującej międzynarodowej klasyfikacji chorób (ICD-10) rozedma płuc jest niezależnym rozpoznaniem. Bardzo często powiązana jest jednak z innymi patomorfologicznymi cechami przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, czyli z przewlekłym zapaleniem oskrzeli i astmą oskrzelową.
 

 

 

2015-02-24