Chorzy nie zdają sobie sprawy, kim tak naprawdę są, na dodatek nierzadko problem mają z nimi medyczni specjaliści. Osobowość borderline, inaczej określana jako pograniczne zaburzenie osobowości jest dysfunkcją naszej osobowości. Choroba rozwija się już we wczesnym dzieciństwie, często jednak nie jest w pełni ujawniona aż do wieku dorosłego.

To jednostka chorobowa diagnozowana u tych pacjentów, u których nie można rozpoznać psychozy lub nerwicy, a jednocześnie rozpoznano u nich różne objawy psychopatologiczne. Stąd określenie pacjentów jako osobowość z pogranicza albo chory z tzw. stanem pogranicznym.

U chorych na pograniczne zaburzenie osobowości można zaobserwować liczne negatywne emocje i związane z nimi zachowania, takie jak - złość, agresja, niepokój, smutek, panika, wściekłość, czy frustracja. Osoby z pogranicznym zaburzeniem osobowości charakteryzuje również bardzo mała tolerancja na stres.

W obawie przed porzuceniem chorzy albo całkowicie się izolują, trzymając innych na dystans, albo wręcz odwrotnie – za wszelką cenę dążą do utrzymania stałej bliskości z innymi. Lęk przed odrzuceniem prowadzi do unikania pozytywnych doświadczeń w kontaktach z innymi ludźmi. Chorzy często wykazują tendencję do odcinania się do własnych uczuć i emocji, a ich ja ulega fragmentacji.

Myślenie pacjentów zdiagnozowanych jako osobowości borderline jest czarno-białe. Chorzy ze stanem pogranicznym często wykazują tendencję do idealizowania w pierwszej fazie innych ludzi, przede wszystkim znanych i bliskich sobie osób. Notorycznie unikają uświadamiania sobie własnych negatywnych uczuć i myśli na temat idealizowanych osób. Na wskutek odrzucenia chorego przez wcześniej idealizowaną postać, chory utożsamia sobie z nią same najgorsze cechy.

Chorzy z pogranicznym zaburzeniem osobowości bezustannie ulegają silnym emocjom, zmiennym nastrojom, a także wykazują trudności w nawiązaniu bliskich relacji. Zmagają się z depresją, zaburzeniami jedzenia, często też nadużywają substancji psychoaktywnych.

Osobowości borderline nierzadko towarzyszy odczucie, że inni ludzie ją wykorzystują. Przyjaźń i miłość z chorymi ze stanem pogranicznym jest bardzo trudna, bo w związkach i bliskich, emocjonalnych relacjach nie mają poczucia bezpieczeństwa. Chorzy są więc bardzo zaborczy oraz zazdrośni. Brak umiejętności w radzeniu sobie w relacjach z innymi powoduje, że wielu chorych, szczególnie we wczesnych latach, wykazuje tendencję do myśli samobójczych oraz powtarzających się prób samobójczych.

 

Osoby z z pogranicznym zaburzeniem osobowości mogą mieć wysokie i pożądane na rynku pracy kompetencje, ale na wskutek zaburzeń nie osiągną sukcesu w pracy zawodowej. Umiejętności osób z borderline są niezwykle płynne i zależą od towarzyszących choremu w danej chwili emocji. Bardzo trudne bywają również ich relacje osobiste, przez co miewają problem z utrzymaniem normalnego związku partnerskiego.

Jedną z charakterystycznych cech osobowości borderline jest bezustanne upewnianie się, że nie odrzuca i nie pozostawia nas partner, czy zaufany przyjaciel. Chorzy nie są w stanie panować nad bardzo silnymi emocjami, zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi. Chory ulega chaosowi panującemu w umyśle oraz w uczuciach człowieka z osobowością borderline.

 

Oczywiście, medycyna posiada długą historię pomocy chorym ze stanem pogranicznym. Stosowane obecnie metody leczenia można podzielić na farmakologiczne i psychologiczne. Zwykle wdraża się oba sposoby terapii, dostosowując ich natężenie do indywidualnej diagnozy pacjenta.

 

Pomoc pacjentom z zaburzeniami z pogranicza polega przede wszystkim na opanowaniu odczuwanego przez nich lęku, nadmiernej impulsywności i skłonności autodestrukcyjnych. Przede wszystkim zalecana jest zatem psychoterapia jako podstawowa forma pomocy. Dzięki temu bowiem osoby mają szansę dostrzec swoje sprzeczne myśli, uczucia, zachowania oraz powiązać zachowania autodestrukcyjne z tym, co przeżywają, co być może pomoże im opanować lęk.

Leczenie szpitalne ma miejsce najczęściej wówczas, gdy dochodzi do prób samobójczych, bądź podczas epizodów psychotycznych, przy zaburzeniach odżywiania lub nadużywaniu alkoholu/narkotyków. Leczenie zazwyczaj polega na opanowaniu bieżącego kryzysu. Czasem jednak potrzebny jest dłuższy pobyt w szpitalu.

 

 

 

2014-09-23