Mieszkańcy Nowej Gwinei byli pierwszymi ludźmi na świecie, którzy poczuli w ustach smak i słodycz trzciny cukrowej. Pojawienie się ich pierwszych plantacji historycy szacują nawet na 8 000 rok p.n.e.

Później słodka trzcina cukrowa powędrowała na pobliskie Filipiny, a następnie do odleglejszych Chin i Indii. Produkowanie cukru z trzciny trwało w Indiach od 3 000 roku p.n.e. Do Europy cukier trzcinowy dotarł dopiero dzięki Aleksandrowi Macedońskiemu, który podbił Indie w 327 roku p.n.e.

W Europie po raz pierwszy cukru trzcinowego spróbowano w starożytnym Rzymie. W początkach swojej popularności cukier był niezwykle ekskluzywnym, drogim produktem. Co więcej, stosowano go wtedy jedynie w starożytnej medycynie, jako środek leczniczy.

Mijały jednak kolejne lata, upadały i rozwijały się cywilizacje, a cukier zdobywał sobie kolejnych zwolenników. Z czasem został przez smakoszy zaadoptowany jako przyprawa i środek słodzący najróżniejsze przyprawy. Nastał też czas, w którym udoskonalono uprawę trzciny cukrowej. Poprawiono metody produkcji i uzyskano w ten sposób czystą - doskonale znaną nam współcześnie - formę cukru spożywczego.

Prawdziwą popularność cukru trzcinowego możemy zawdzięczać cywilizacji arabskiej.  W VII wieku Arabowie zaczęli rozprowadzać cukier trzcinowy w obrębie Bliskiego Wschodu. W tamtym czasie powstawały jej plantacje w Sycylii, Krecie, na Cyprze, Hiszpanii, Egipcie, Palestynie oraz Syrii.

W średniowieczu wśród krajów na Bliskim Wschodzie trzcina cukrowa stała się popularna jako słodzik. Używały go nie tylko najwyższe elity społeczne, ale również klasa średnia. W krajach Europy wciąż dominował miód, zaś cukier trzcinowy postrzegany był za produkt ekskluzywny ze względu na niebotyczną cenę.

W Renesansie ilości spożywanego cukru wśród Europejczyków były niewielkie i stanowiły mniej więcej jedną łyżkę na osobę w ciągu całego roku. Cena kilograma cukru w przeliczeniu na dzisiejszy kurs dolara wynosiła 100 dolarów za jeden kilogram cukru. Anglicy poznali smak cukru na początku XIV wieku, zaraz po nich rozsmakowali się w nim Duńczycy i Szwedzi.

Trzcina cukrowa dotarła do Ameryki za sprawą Krzysztofa Kolumba, który w 1493 zabrał ze sobą na okręt parę sadzonek trzciny. Pierwsza plantacja powstała w Santo Domingo, a kolejne z biegiem czasu opanowała cały amerykański kontynent.

To był również początek pracy niewolniczej na nowoodkrytym kontynencie. Niewolnikami początkowo zostawali dłużnicy, skazańcy oraz Żydzi, gdy nie chcieli przyjąć chrześcijaństwa za swoją religie. To smutna, gorzka karta w historii słodkiego cukru trzcinowego. 

W 1800 roku produkcję cukru na całym świecie szacowano na 250 000 ton. Już pod koniec XIX wieku cukier produkowany z trzciny stracił jednak swoją pozycje, a jego miejsce zajął cukier buraczany, który o wiele łatwiej można było pozyskać. Chociaż w 1900 roku produkcja cukru osiągnęła wartość 11 000 000 ton, to cukier pochodzący z buraków stanowił ponad połowę produkcji.

Cukier trzcinowy nadal jest stosowanym produktem spożywczym, jednak jego popularność maleje ze względu na zmieniający się styl życia mieszkańców Ziemi.

2015-04-18