Ludzkie jelito grube jest naturalnym środowiskiem drożdżaków Candida albicans. Czy samo pojawienie się drożdżaków powinno wzbudzać nasz niepokój? W optymalnych warunkach ilość drożdży Candida albicans jest niewielka w naszym organizmie. Bezpieczne ilości drożdżaków nie powinny osiągnąć jednego procenta wszystkich drobnoustrojów w jelicie grubym.

Drożdżaki bardzo szybko zwiększają populację w przyjaznych dla siebie warunkach. Candida albicans rozmnażają się poprzez pączkowanie. Jądro dzieli się wówczas na dwa jądra. Jedno jądro pozostaje na miejscu, a drugie podąża do błony komórkowej. W miejscu styku z błoną komórkową pojawia się pęcznienie, które odrywa się jako nowa komórka.

 Candida albicans wydostaje się poza przewód pokarmowy i z łatwością zagnieżdża się w innych częściach ciała. Drożdżaki opanowują krew, dzięki której podróżują po ludzkim organizmie.

Skąd biorą się drożdżaki? Sprzyja temu nadmierne spożywanie cukru, który jest przecież w nadmiarze obecny w jedzonej przez nas żywności. Zażywanie antybiotyków, częsty stres oraz osłabiona odporność organizmu również mogą być odpowiedzialne za rozwój Candida albicans w naszym organizmie.

Candida albicans odżywiania się poprzez fermentację, czyli poprzez proces, w którym drożdżaki przerabiają cukier na alkohol i dwutlenek węgla. Substancje te wydalane są jako produkty przemiany materii.

Skąd wiemy, że drożdżaki w nadmiarze opanowują nasze jelito grube? Jest bardzo długa lista świadczących o tym symptomów. Do najczęstszych objawów związanych z występowaniem Candida albicans należy ciągłe zmęczenie, trudności z koncentracją, jasny nalot na języku, uprzykrzające nam życie wzdęcia, nudności, problemy z zatokami, stany podgorączkowe, bóle stawów i głowy oraz cienie pod oczami.

Występowaniu Candida albicans towarzyszą też pojawiające się problemy trawienne, niewielkie krosty, uczucie suchości w ustach i suchych oczu, katar sienny, nietolerancja alkoholu lub glutenu, stany depresyjne, czy też choroby układu oddechowego.

 

 

2014-11-11