Określenie perypatetyk pochodzi od greckiego słowa peripatejn, oznaczającego przechadzać się. Miano to przywarło do szkoły filozoficznej stworzonej w Atenach przez Arystotelesa w 335 p.n.e. , ponieważ nauka odbywała się dość często podczas spacerów mistrza i jego uczniów.

Perypatetykami, obok Arystotelesa, byli Arystoksenos, Ariston z Keos, Diodor z Tyru, Boetos z Sydonu, Demetriusz z Faleronu, Teofrast z Eresos, Dicearch z Messyny, Diodor z Tyru, czy też Eudemos z Rodos.

Chociaż współcześnie społeczne uznanie dla filozofii jest zdecydowanie mniejsze, niż miało to miejsce w starożytnej Grecji, to jednak perypatetycy nadal chodzą i rozmawiają. Może jesteś jednym z nich?

Pomijając posiadanie szacownych protoplastów ze starożytnych Aten, współczesny perypatetyk może być dumny z tego że chodzi, i z tego, że rozmawia. Czasami żartobliwie określa się mianem perypatetyka również kogoś, kto lubi przechadzać się podczas rozmyślań.

Regularny wysiłek fizyczny pod postacią spacerów powoduje, że serce staje się bardziej wydolne, a dzięki temu nie musi zbyt szybko pompować krwi. Następuje stabilizacja ciśnienia krwi w organizmie.

Regularne spacery dotleniają nasz mózg. Układ nerwowy naszego organizmu funkcjonuje wtedy o wiele sprawniej. Spacery wzmacniają kości, poprawiając wchłanianie wapnia.

Chodzenie sprawia, że stajemy się bardziej odporni na wirusy i choroby. Dowiedziono naukowo, że 30 minut odbytego, dynamicznego spaceru dziennie jest w stanie niebywale odmłodzić nasz organizm!

Rozmowa jest zaś nadal niekwestionowanym liderem wśród narzędzi naszego społecznego pożycia. Rozmowa to komunikacja werbalna, podstawowy sposób komunikacji międzyludzkiej. Rozmowa odbywa się przy użyciu języka naturalnego, czyli mowy jako środka komunikacji. Warto rozmawiać, żeby się rozumieć i warto chodzić, żeby być w dobrym stanie.
 

 

 

2014-12-02