Cechą charakterystyczną tężyczki jest wyraźna nadpobudliwość nerwowo-mięśniowa poszczególnych części organizmu. Pojawiają się wyraźne akcenty parestezji, czyli wyraźnego odczuwania przez osoby chore takich wrażeń, jak pojawiające się na skórze ciała mrowienie, poczucie zmian temperatury całego ciała, czy też jego odrętwienie. Tężyczka, jako stan patofizjologiczny, jest odpowiedzialna również za następowanie skurczów tonicznych i skurczów klonicznych w mięśniach kończyn górnych oraz kończyn dolnych. Bardzo niebezpiecznym dla życia objawem są kurcze głośni i zamknięcie krtani, czyli reakcje uniemożliwiające poprawne, wręcz niezbędne dla organizmu oddychanie. Choroba może wywołać też hiperwentylację.

Medycyna rozróżnia dwa rodzaje tężyczki, charakteryzują się odmiennymi objawami oraz innym przebiegiem choroby. Ponadto, różne są uwarunkowania pojawienia się obu tych typów tężyczki.

Przyczyną pojawienia się tężyczki utajonej (spazmofilia) jest bardzo niski poziom stężenia wapnia we krwi danej osoby. Co więcej, współwystępuje też z nim niski poziom stężenia magnezu. Dlaczego te braki są niebezpieczne? Wapń odpowiada za liczne procesy fizjologiczne, w tym za przekazywanie impulsów nerwowych i na dodatek warunkuje stabilność pomiędzy procesami pobudzania oraz hamowania, mającymi miejsce w naszej korze mózgowej.

Tężyczka jawna (hipokalcemiczna) pojawia się przy zaburzeniach hormonalnych organizmu. Często bywa to operacyjne usunięcie przytarczyc na szyi, jak też zmiany autoimmunologiczne owocujące dysfunkcją przytarczyc. Powodem wystąpienia schorzenia bywa przypadkowe wycięcie gruczołu przytarczowego w trakcie zabiegu chirurgicznego. Popularny napad tężyczki jawnej rozpoczyna często mrowienie następujące wokół ust. Potem następuje silne napięcie mięśni całej twarzy oraz napięcie mięśni nóg i rąk. Innym, stosunkowo często występującym objawem epizodu tego typu tężyczki bywa zjawisko określone w medycynie mianem - ręka położnika. Polega ono na tym, że silne skurcze mięśniowe następują w obrębie mięśni kłębu kciuka z dość mocnym jego przywiedzeniem. Innymi objawami bywa też odczucie silnego lęku, czy zdenerwowania bez wyraźnego uzasadnienia.

Zwiększone ryzyko zachorowania na tężyczkę wiąże się z wcześniej zdiagnozowanymi chorobami, takimi jak alergie, a wśród nich przede wszystkim astma oskrzelowa, ponadto cukrzyca i zaburzenia tarczycy.

W terapii tężyczki niezbędna jest pomoc neurologiczna specjalistów medycznych. Ogromne znaczenie w pojawieniu się oraz rozwoju choroby ma współwystępowanie stresu – dlatego dobrze jest pozbyć się jego przyczyn. Aktywność fizyczna na świeżym powietrzu, różne zajęcia relaksacyjne, które umożliwiają wydzielanie się w organizmie endorfin mogą być ogromnie wskazane i bardzo pomocne.

W walce z chorobą pomocna jest zmiana stylu życia. Dobrze jest zrezygnować w czasie terapii z zażywania używek, takich jak kawa, papierosy, alkohol, czy też napoje energetyczne. Dobrze jest też uzupełniać dietę o produkty posiadające w swoim składzie wapń oraz magnez.

2019-01-29