Witamina B12 jest produkowana przez bakterie występujące w glebie, wodzie. Wytwarzają ją też mikroorganizmy znajdujące się w jelitach grubych ssaków. Wchłanianie B12 zachodzi jednak w znajdującym się wcześniej odcinku jelita cienkiego. Stąd też u ludzi musi być dostarczana z pożywieniem.
W przeciwieństwie do innych witamin z grupy B, B12 nie występuje w żadnej żywności roślinnej.

Jej obfite źródła znajdują się natomiast w mięsie i rybach, w mniejszych ilościach w mleku i jajach. Stąd też uzyskanie odpowiedniej ilości tego związku jest dosyć trudne dla osób będących na ścisłych dietach roślinnych, jak i ograniczających spożywanie pokarmów odzwierzęcych.

Przez wiele lat uważano, że niektóre pokarmy roślinne, takie jak spirulina, fermentowane produkty sojowe – tempeh i miso, mogą być źródłami witaminy B12. Śladowe ilości odkryto też w pieczarkach i wodorostach nori. W produktach roślinnych znajdują się jednak nieaktywne analogi witaminy B12. Co więcej, mogą one przeszkadzać w absorpcji postaci aktywnej.

W dietach, opartych głównie na produktach roślinnych, spożywanie suplementów lub żywności fortyfikowanej witaminą B12 jest jedynym sposobem na uzyskanie tego związku. Trzeba przy tym pamiętać, że organizm może wchłonąć tylko ograniczoną ilość witaminy B12 w określonym czasie.

Najkorzystniejsze efekty przynosi więc przyjmowanie mniejszych dawek witaminy częściej niż dużych rzadziej.

Witaminę B12 trudno jest przedawkować. Nawet przy aplikowaniu bardzo dużych dawek zaobserwowano jedynie objawy uczuleniowe. Niedobór stanowi natomiast poważny problem zdrowotny.

Może powodować niedokrwistość megaloblastyczną, zaburzenia neurologiczne oraz hamować podział komórek. Niedobór witaminy B12 zwiększa też poziom homocysteiny. Wysokie stężenie tego związku we krwi stanowi istotny czynnik ryzyka chorób serca i udaru mózgu. (pch)
 

2015-01-12