Płacz - sam w sobie jako reakcja organizmu – nie jest niczym złym w żadnym wieku życia człowieka. Co więcej, może nieść ze sobą liczne, pozytywne następstwa, jak rozładowanie emocji, odreagowanie stresu i ukojenie nerwów. Ma nawet wpływ na somatyczną kondycję organizmu, bo obniża ciśnienie krwi, i wspiera proces dotlenienia mózgu.

Łzy oczyszczają nasze oczy. Płacz wcale nie jest dowodem nadwrażliwości lub słabości danej osoby. To przydatna fizjologiczna reakcja organizmu, będąca nawet czasami dowodem przeżywania bardzo szczęśliwych - a nie złych – chwil.

Płaczemy bez względu na płeć i wiek. Przyczyną różnicy między płciami lub u poszczególnych osób jest stężenie hormonów. Wysoki poziom prolaktyny u kobiet ułatwia płacz. Z kolei hamuje go wysoki poziom testosteronu w organizmie mężczyzny, a czasami też w organizmie kobiety.

To prawda, że niemowlęta płaczą niezwykle często, niemal cały czas, kiedy nie śpią. Jednak tylko osobie postronnej może wydawać się, ze to dziecko płacze, żeby płakać. Każda mama wie przecież, ze to sposób komunikacji. Jeszcze niedoskonały, jeszcze pozostawiający dziecko w pewnej społecznej izolacji, ale całkowicie uzasadniony.

Oczywiście, każdy płacz dziecka powinien być sygnałem do działania. Często wystarczy, żeby mu zaradzić odrobina emocjonalnego ciepła, smakowita matczyna pierś, poprawiony kocyk albo zmieniona pieluszka. Nie o to chodzi, żeby dziecko cały czas płakało i do tego jeszcze nie spało, bo to może się odbić na jego zdrowiu fizycznym i psychicznym. Jednak, dziecko będzie płakać i tego też nie uda się zmienić.

Niektórzy specjaliści twierdzą, że zarówno płacz, jak i początkowa potrzeba gaworzenia bobasa, to atawizm. Pochodzi z czasów, w których ludzie byli nomadami i podróżowali, żeby przetrwać. Rozbijając obóz po podróży w nowym, często nieznanym miejscu na czas snu, należało gdzieś ukryć malutkie dziecko, ale potem również je odnaleźć, spać z nim i zabrać ze sobą w dalszą wyprawę. Dzięki wydawanym odgłosom, niemowlę można było dużo prościej odnaleźć.

Czasami jednak płacz dziecka może być ważnym sygnałem. Szczególnie, jeśli wiąże się z wyraźnym prężeniem oraz z problemami maluszkowego oddawania stolca. Czasami może być to spowodowane niemowlęcą kolką jelitową, a u starszych bobasów, przyczyną płaczu mogą być zaczynające się boleśnie wyrzynać pierwsze ząbki.

Często też bywa to dyschezja niemowlęca. Płacz pojawia się wtedy z powodu problemów związanych z niedojrzałością funkcjonalnej przewodu pokarmowego dziecka. Polega to na tym, że rytm wypróżnień jest nieregularny, a ponadto potrzeba pozbycia się stolca przez malucha związana jest z bólem, który wywołuje nieskoordynowane ruchu i głośny płacz. Wszystko zaś kończy się, gdy tylko dziecko odda stolec, charakterystycznie miękki niczym pasta.

Dyschezja niemowlęca to jeden z niegroźnych – pomimo odnoszonego przez rodziców wrażenia - objawów zaburzeń czynnościowych dziecięcego przewodu pokarmowego. To efekt zaburzenia procesu zwiększania ciśnienia w nie do końca wykształconej jamie brzusznej z towarzyszącym brakiem rozluźnienia mięśni przepony miednicy.

Epizod dyschezji na ogól jest zawsze podobny. Dziecko staje się niespokojne, po chwili napina ciało i płacze. Czasami towarzyszy temu oddawanie gazów. Po upływie mniej więcej 10 minut dziecko bez problemu wydala kupkę. Pomiędzy kolejnymi epizodami zaburzenia nie występują inne problemy zdrowotne.

Co najważniejsze, zaburzenie pod postacią dyschezji niemowlęcej, pomimo że na pewno jest nieprzyjemne dla niemowlaka i często stresujące dla mamy i taty, to nie zagraża zdrowiu dziecka. Jeśli jednak epizody dyschezji stają się coraz częstsze, i towarzyszą im inne niepokojące objawy, to jest to dla rodziców sygnał, żeby skonsultować się z lekarzem.

Więcej informacji o popularnym dziecięcym zaburzeniu znajdziesz w artykule Dyschezja niemowlęca. Czy można jej zaradzić? Opublikowanym na stronie https://www.znana-polozna.pl.

2019-10-27