Ludzkie emocje to przestrzeń ciągle nie do końca poznana i zrozumiana. Dystymia i cyklotymia jeszcze do niedawna były przez specjalistów zaliczane do zaburzeń osobowości, jednak współczesna psychiatria zakwalifikowała oba schorzenia pośród zaburzeń afektywnych.

Poważnym problemem osób cierpiących na cyklotymię i dystymię jest fakt, że łagodne z pozoru choroby mogą być bagatelizowane przez zbyt długi czas, zarówno przez samych chorych, jak i ich najbliższe otoczenie. Jednak rozwijające się latami zaburzenia psychiczne mogą mocno namieszać w życiu osobistym oraz zawodowym człowieka.

Cyklotymia klasyfikowana jest, jako uporczywe zaburzenie nastroju. Cyklotymikiem określa się osobę o niestabilnym, rozchwianym samopoczuciu. Według niemieckiego psychiatry i nazisty Ernsta Kretschmera cyklotymik jest określonym typem psychicznym. Charakteryzuje on człowieka o pyknicznej budowie ciała. Cyklotymik z łatwością nawiązuje relacje towarzyskie, odznacza się gwałtownymi i silnymi reakcjami emocjonalnymi oraz skłonnością do okresowych wahań nastroju i samopoczucia.

Cyklotymia manifestuje się bezustannie utrzymującymi się wahaniami nastroju. Zaburzeniu towarzyszą liczne epizody łagodnej depresji oraz stanów łagodnie wzmożonego samopoczucia, wręcz łagodnej manii.

Zarówno w przypadku cyklotymii i zaburzeń dwubiegunowych zmiany nastroju pojawiają się bez żadnych wyraźnych przyczyn. Diagnozę można postawić tylko wówczas, gdy brak przyczynowości zmieniającego się nagle nastroju zauważy ktoś z najbliższego otoczenia osoby cierpiącej na cyklotymię.

Przyczyn pojawiania się dystymii do tej pory nie wyjaśniono całkowicie. Dystymia może mieć według specjalistów medycznych podłoże biologiczne lub przyczyny nerwicowe.

Dystymia uznana została zaburzeniem afektywnym jednobiegunowym. Określana jest często, jako mała depresja, charakteryzująca się przewlekłym, wieloletnim obniżeniem nastroju w sposób niemal niezauważalny dla otoczenia i bliskich dystymika.

Chorzy na ogół nie podejmują żadnej terapii, chociaż funkcjonują poniżej własnych możliwości i oczekiwań. Nierozpoznana dystymia wywiera jednak negatywny wpływ na życie chorego oraz jego bliskich.

Objawami dystymii są długotrwale, pojawiające się krzyżowo uczucie zmęczenia i braku siły, zaburzenia snu i łaknienia, trudności z podejmowaniem decyzji, deficyt uwagi, poczucie niskiej samooceny oraz brak motywacji i niechęć do działania. 

W leczeniu dystymii stosuje się najczęściej psychoterapię i farmakoterapię. Według wielu specjalistów przynoszącymi efekty formami psychoterapii dystymii są terapia poznawcza oraz terapia interpersonalna. Leczenie farmakologiczne prowadzone jest w oparciu o kurację lekami antydepresyjnymi.
 

2015-12-10