Bernini urodził się pod koniec XVI wieku (w 1598) i dożył aż 82 lat, co na ówczesne standardy było bardzo niecodziennym wynikiem. Pierwsze nauki otrzymał od swojego ojca i dzięki nim - oraz swojemu urokowi - szybko zdobył sympatie kardynałów oraz kolejnych papieży. Każdy liczył się z jego zdaniem jeśli tylko chodził o kwestie związane ze sztuką.

 

Sława

 

Jego twórczość i miejsce zamieszkania były niemal zawsze w tym samym miejscu. Za swój dom obrał Rzym i gdyby nie zaproszenie króla Francji Ludwika XIV, nie opuścił by go aż do śmierci. Jednym z jego wielu osiągnięć było przejęcie budowy bazyliki watykańskiej z uwagi na śmierć dotychczasowego architekta odpowiedzialnego za to przedsięwzięcie (był nim Carlo Maderno). Nie osiągnął by jednak tak wysokiej i odpowiedzialnej pozycji, gdyby nie jego wcześniejsze prace rzeźbiarskie, które znane są obecnie na całym świecie: Porwanie Prozerpiny, Apollo i Dafne, Dawid.

 

Dlaczego był tak dobry? Jego warsztat i umiejętności cały czas pchały go w kierunku udoskonalania własnej techniki i umiejętności. Idealne oddawanie detalu i anatomii ludzkiego ciała, dynamika rzeźb oraz aura doniosłości, jaką posiadały była nie do podrobienia. Bernini potrafił używać w swoich dziełach zarówno symboliki, jak i alegorii i robił to nad wyraz profesjonalnie i subtelnie. Był zwolennikiem fuzji sztuk, by efekt końcowy był jak najdoskonalszy pod względem wyrazu i wartości plastycznej.

 

Wielki architekt

 

Bernini był perłą wśród barokowych twórców. Doskonałość, z jaką konstruował swoje projekty architektoniczne była przykładem jednej z najlepiej wykonanych prac nad proporcjami, perspektywą i formą klasyczną, dlatego też sztuka barokowa zawdzięcza tyle temu artyście. Jego malarstwo, rzeźby a także architektura łączyły w sobie perfekcyjny poziom iluzji i ekspresji świata rzeczywistego.

 

Budynki wymagały również odpowiedniego oświetlenia, które nadawało by ich projektowi odpowiednio doniosłego wyglądu. Bernini potrafił planować takie szczegóły, jak nikt inny. Ulepszał już istniejące formy i wtłaczał w nie życie oraz emocje (np. kręcone kolumny, grobowce będące również pomnikami, fontanny, pomniki i popiersia zastępujące portrety).

 

Najważniejsze dzieła

 

Jego sława rozpoczęła się na dobre kiedy tylko skończył 20 lat. Do chwili śmierci stworzył bardzo wiele dzieł, które dziś uznaje się za dzieła sztuki i wystawia na publiczny widok, jako jedne z najcenniejszych elementów pozostałych po epoce baroku. Nic nie może się jednak równać z:

konfesją nad grobem św. Piotra w bazylice watykańskiej,
kolumnadą na placu św. Piotra,
kościołem Saint Andrea al Quirinale,
Ekstazą Św. Teresy
Fontanną czterech rzek
grobowcem papieża Urbana VIII,
projektem przebudowy królewskich schodów znajdujących się w Pałacu Watykańskim

Wpływ jego dzieł widać szczególnie w twórczości europejskiej XVII i XVIII wieku. Wraz z jego śmiercią zakończyła się epoka przewagi artystycznej włoskich mistrzów. Choć miał kilku uczniów, nigdy nie było już później tak utalentowanego architekta i rzeźbiarza.

O warstwę merytoryczną zadbał portal sztuka-nowoczesna.eu.

 

 

2015-08-17