Twórca terminu człowieka o oralnej strukturze charakteru, czyli Alexander Lowen dzieli posiadaczy takiej osobowości na dwa typy. Jeden z nich jawnie żąda uwagi i opieki od świata zewnętrznego, drugi zaś do przesady stara się być samowystarczalny.

Oba typy człowieka o oralnej strukturze charakteru łączy jednak stale odczuwana, wręcz melancholijna tęsknota, poczucie pustki i niespełnienia. Co naturalne, jednostki dążą do zapełnienia w jakiś sposób luk emocjonalnych w życiu, dlatego zdecydowanie łatwiej niż inni popadają w zależność lub sami uzależniają od siebie inne osoby.

Spotyka się wśród nich narkomanów, czy alkoholików. Duża część osób o oralnej strukturze charakteru cierpi z powodu depresji lub cyklotymicznych zaburzeń nastroju. Człowiek taki potrafi więc w stosunkowo krótkim okresie spadać ze stanu niemal ekstatycznej radości do smolistego, bezdennego przygnębienia.

Problemem jest tu brak umiejętności proszenia innych o pomoc. Nierzadko potrzeby ludzi o oralnej strukturze osobowości są też po prostu nieuświadomione przez nich samych. W takiej sytuacji cała uwaga jest kierowana na innych ludzi. Jednostka stara się własnym kosztem zadowolić innych i nie dopuścić do sytuacji, w której to ona mogłaby być potrzebująca. Nasuwa się więc pytanie, skąd w człowieku bierze się tyle wyniszczających skłonności do negowania znaczenia własnej osoby?

Odpowiedzi na to pytanie według Alexandra Lowena jak zwykle należy szukać we wczesnym dzieciństwie, w tym przypadku w okresie powyżej siódmego miesiąca życia. Jeśli na tym etapie rozwoju matka zaniedba dziecko lub nie będzie zaspokajała na czas jego podstawowych potrzeb, to w młodym organizmie zaczynają uruchamiać się mechanizmy obronne. To one mają za zadanie chronić psychikę przed podobnymi aktami ze strony kochanej osoby w przyszłości.

Fizyczna powłoka u osób o oralnej strukturze charakteru wydaje się odpowiadać ich wnętrzu. Często są to ludzie szczupli, niemal pozbawieni masy mięśniowej. Sprawiają przez to wrażenie słabych, bezbronnych i nie będących w stanie zająć się sobą. To ludzie wiecznie pozbawieni życiowej energii, o zmarzniętych dłoniach i stopach. Nawet tak podstawowa funkcja życiowa jak oddychanie jest u nich anemiczna i spłycona, będąc niemal manifestem ich pogodzenia się z własnym, smutnym i beznadziejnym losem.

2015-08-04