Dystymia to poważna i groźna choroba. Ujęta jest w dwóch najważniejszych klasyfikacjach zaburzeń psychicznych: Kod ICD10: F34.1, Kod DSM IV: 300.4. Na ogół dystymię definiuje się jako przewlekłe oraz uporczywe obniżenie nastroju o niewielkim nasileniu. Obniżenie nastroju nie osiąga jednak stopnia nasilenia epizodu depresyjnego.

Zaliczana jest do zaburzeń afektywnych jednobiegunowych. Jest to swoista mała depresja, która charakteryzuje się przewlekłym, bo wieloletnim obniżeniem nastroju. Dystymię odróżnia od depresji przewlekły przebieg schorzenia.

Dystymia ma przebieg łagodniejszy, niż w przypadku depresji endogennej. Często chore osoby nie podejmują żadnej terapii, pomimo funkcjonowania poniżej własnych możliwości i oczekiwań. Nierozpoznana i nieleczona dystymia ma jednak negatywny wpływ na życie chorego oraz jego bliskich.

Choroba ta tymczasem nie jest tak bardzo rzadko występującym schorzeniem. Według międzynarodowych szacunków uważa się, że od około 2 do 4% ludzi na świecie cierpi na dystymię.

W leczeniu dystymii stosuje się najczęściej psychoterapię i farmakoterapię. Według wielu specjalistów przynoszącymi efekty formami psychoterapii dystymii są terapia poznawcza oraz terapia interpersonalna. Leczenie farmakologiczne prowadzone jest w oparciu o kurację lekami antydepresyjnymi.

Jakie są przyczyny występowania dystymii? Przyczyny zaburzeń dystymicznych do tej pory nie są zupełnie jednoznacznie określone. Dystymia może mieć podłoże biologiczne lub przyczyny nerwicowe.

Wielu specjalistów uznaje za bardziej prawdopodobne biologiczne przyczyny dystymii. Dowodem tego ma być fakt, że skuteczność leczenia farmakologicznego tego schorzenia jest dużo wyższa, niż w wypadku efektów uzyskanych w wyniku prowadzonej psychoterapii. Poprzednie zdanie to również odpowiedź na pytanie, czy dystymię należy leczyć. Kontakt z lekarzem jest wskazany, jeśli objawy dystymii wpływają negatywnie na nasze codzienne funkcjonowanie.

Z drugiej strony, brak danych co do neurotycznego rozwoju i traumatycznych zdarzeń życiowych może dowodzić, że dystymia jest efektem długotrwale oddziałujących na chorego subtelnych zaburzeń rozwoju. Mógł to być brak poczucia bezpieczeństwa towarzyszący choremu w czasach dzieciństwa. Ponadto, źródła nerwicy bywają nierzadko zepchnięte do nieświadomości, więc dystymik nie zawsze może potrafić do nich dotrzeć.

Początek dystymii jest trudny do uchwycenia, dlatego choroba niepostrzeżenie zaczyna determinować chorego. Początków choroby na ogół nie poprzedza jakieś specyficzne, ułatwiające diagnozę wydarzenie, czy też okoliczność wpływająca na rozwój zaburzeń dystymicznych.

Objawy dystymii to trwające długotrwale, pojawiające się krzyżowo uczucie zmęczenia i braku siły, trudności z podejmowaniem decyzji, zaburzenia snu i łaknienia, deficyt uwagi, poczucie niskiej samooceny i beznadziejności oraz brak motywacji i niechęć do działania. Bezustanne zaburzenia w postaci minimum dwóch spośród wyżej wymienionych objawów muszą utrzymywać się przez większość czasu w okresie nie krótszym, niż dwa lata, żeby można było zdefiniować chorobę jako dystymię.

Z dystymią kojarzona jest często cyklotymia, również charakteryzująca się małym nasileniem objawów. Zaburzenia te mają kilka cech wspólnych, ale pojawiają się też między oba schorzeniami różnice. Cyklotymię traktuje się często jako małą chorobę afektywną dwubiegunową.

2014-10-26